Stromende regen, als je goed luistert, door het geruis heen, hoor je engelen muziek maken. De rust en verkoeling die het geeft is een groot geschenk na een bloedhete dag met 33 graden.
Sjögrenpatiënten, misselijk van het zweten en niet in staat tot enig nuttig tijdverdrijf, zien hun tijd als zand door de vingers gaan in de zomer. Een seizoen van afwachting tot de warmte voorbij is, samen met de misselijkheid en de hoofdpijn.
Een regenbui geeft mij de behoefte er middenin te gaan staan, wat ik ook heb gedaan, zodat je de tranen van opluchting niet ziet.
Eindelijk weer vrij ademhalen. Ik laaf mij aan het vocht dat uit de hemel komt, alsof ik zo mijn lichamelijke tekort kan aanvullen. Ik kijk ernaar, drink het in, ruik de frisheid i.p.v. de bedomptje warmte. Alles spoelt schoon, ik ook.
Het zijn voor mij de kleine eilandjes van bijkomen, rust en eindelijk weer eens iets kunnen doen. Niet langer slechts toekijken hoe kostbare tijd ongebruikt voorbij gaat.
Ergens is er een god of onzichtbare kracht, die ervoor zorgt dat het leven op aarde hoe dan ook behouden blijft en niet verschroeid.
De zon is nodig, maar teveel zon kost reserve energie, laat je verbranden en overdaad schaadt ook hier.
De verrukkelijke onweers- en regenbui werkt letterlijk als aftersun op een zonverbrande aarde.
