Ik heb het druk met studies en werk, dus de meeste boodschappen voor de stad worden vaak opgespaard. Vrijdagmorgen trok ik er heerlijk op uit te beginnen bij de Multicopy om een lesboek losbladig te laten maken (past het tenminste in een multoband, zo handig), naar het Lichtpaleis om zwarte lampen te kiezen boven mijn nieuwe eettafel, vervolgens een leuk bloesje, kussentjes bij de Xenos en wat printerinkt.
Na al dit harde werken was het al ruim 13 uur geworden, dus lunchtijd. Het is niet goed voor me, ik weet het, maar de verleiding van een Hema hotdog met saus was te groot. Daarbij wel een verse jus d'orange om het geweten te sussen.
Ik neem genietend de ene hap na de andere, vooral die saus, verrukkelijk. Giet er de jus achteraan en oh wat kan een mens tevreden en voldaan zijn.
Netjes als ik ben, na het eten de mond afvegen aan het servetje. Bloed! En niet zo'n klein beetje...... Nog een keer met het servetje, weer bloed. Ik voel met mijn vinger langs mijn kin en neus, niets?!
Het enige dat ik zo vlug kan verzinnen is in razendsnelle looppas naar de make-up afdeling voor een spiegel. In eerste instantie zie ik niets, maar nog steeds rode strepen op mijn inmiddels tweede servetje. Vooruit dan maar, tijd voor de gekke bekken parade.
Ik trek mijn bovenlip tot over mijn neus, onderwerp de binnenkant aan een grondige inspectie, niets. Vervolgens vouw ik mijn onderlip zo goed als over mijn kin, terwijl ik intussen meerdere setjes ogen op me gericht voel. Ik kijk terug alsof het de normaalste zaak van de wereld is (met mijn onderlip nog steeds binnenstebuiten) en al gauw lopen de mensen door. Weer in de spiegel en ja hoor, een flinke snee aan de binnenkant van mijn onderlip.
Auw, dat bijt. Als een geschenk uit de hemel zie ik naast de nagellak een doos tissues staan. Omdat het bloed nog druppelt pak ik er heel haastig een paar uit alsof ik een kip aan het plukken ben. Zeker gaan de wenkbrauwen van de winkelmedewerkster omhoog en via haar achterhoofd weer bijna naar bedenen, maar ik weet nog iets van een grimasachtige glimlach naar voren te toveren (alsof ik op het punt sta te gaan hinniken).
Dag spiegel, daar ben ik weer. Ik merkte tijdens het eten wel dat het broodje absurd hard was, toch duidelijk het predicaat "bros en krokant" voorbij, maar vooruit het was zo lekker. Via de spiegel zie ik de precieze plek en duw er de prop tissues tegenaan.
Raar hoor.....dat iedereen op straat me aankeek toen in met een dikke volgepropte onderlip langs liep, waar de punten van de tissues langsheen naar buiten bungelden.....
"Dag buurvrouw" zei ik met een stalen gezicht toen onderin de flat op de lift stond te wachten. Eenmaal thuis voor de spiegel schrok ik me suf van mijzelf, wat zag dat eruit die lip! Voorzichtig haal ik de tissues eruit, het bloeden lijkt gestopt.
Het verwijderen van al dat papier blijkt niet zo snel en eenvoudig als ik dacht. De rest van de dag pulkte ik stukjes papier van mijn tong en lip of slikte het per ongeluk in.
Misschien neem ik volgende keer een hotdog zonder broodje, alhoewel die broodjes een functie hebben: een broodnodig hotdogcorset. Zonder hulpmiddel heeft de Hema hotdog geen rechte rug, maar valt slap naar beneden. Probeer daar dan maar eens een ladylike hapje van te nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten