Schrijfpaleis

Boekbespreking

Er zijn zoveel leuke leerprojecten en studies te vinden, maar er is één studie-object dat je altijd bij de hand hebt: jezelf. Tijd nemen voor zelfevaluatie, zelfkennis opbouwen en zelfontdekking lijkt heel wat investering te kosten, maar niets is minder waar. Slecht 10-20 minuten creatief schrijven per dag aan de hand van dit enthousiaste, inspiratiegevende en humoristische boek is genoeg.

Bladerend is het een lust voor het oog gevuld met tekeningen en gedichtjes van de schrijfster. Begin met verzamelen: dikke ordner vol blanco vellen, kleurpotloden, tijdschriften om uit te scheuren, gezellige stickertjes en alles wat jij leukt vindt om je eigen levensboek mee op te vrolijken.

De eerste opdracht in het boek verraadt al duidelijk de vrije en spontane strekking van het boek: maak een gebruiksaanwijzing voor jezelf.

Helder Zien

Diep van binnen wist ik dat er iets moest veranderen om erger te voorkomen, maar het was alsof een onzichtbare hand mij in de situatie gevangen hield. Angstige voorgevoelens hielden dat een tijdlang in stand, uiteindelijk putte ik moed uit diezelfde angst en doorbrak de weerstand, op naar het ziekenhuis.

25 mei 2010

Het ziekenhuis heb ik intussen tevaak van dichtbij bekeken. Nare onderzoeken en indringende gesprekken verder blijkt er met mij weinig ergs aan de hand, alleen mijn ogen blijven zorgen baren.
Mijn oogspieren worden steeds slapper, waardoor ik alles dubbel zie. Een operatie kan nog één keer worden uitgesteld m.b.v. een nieuwe bril met absurd hoge prisma glazen. Dat geeft ook weer een prachtig perspectief: tijd voor een nieuwe bril.

Focussen is echt een modewoord aan het worden: focus op je doel, bepaal je commitment, focus je op één ding. Op zich gaat mijzelf dit best goed af, mijn ogen zijn daar echter mee gestopt: zij focussen niet meer. Maken niet langer van twee plaatjes één, waardoor ik alles twee en als ik te moe word, bijna drie keer zie.

Klinkt erg, maar ook dat went na jaren. Intussen weet ik welk plaatje realiteit is en welk beeld niet bestaat. Het is zo beschouwd, alsof mijn ogen wijsbegeerte beoefenen want wat is de waarheid? Is het echt wat ik zie?

Ik heb denkend leren kijken: ik weet waar ik naar moet kijken maar zie het niet, ik zie de woorden in mijn boek meestal niet, maar ik herken verstandelijk de tekentjes. Eigenlijk een mechaniek dat uitblinkt in genialiteit. Het lichaam is in staat hetzelfde te doen maar op een andere manier.

DIPLOPIE
is wat mij mankeert. Het officiële woord voor dubbelzien. In stukjes opgedeeld buitengewoon toepasselijk: dip-lopie. Mijn ogen zitten in een flinke dip, die nemen dus eigenlijk een lopie met mij. Waar ik vervolgens niet raar van opkijk, want alles aan mij is soms even eigenwijs als ikzelf.

Nu maar hopen dat ik binnenkort met een echte Ray Ban wayfarer bril als ware rock and roller door het leven kan en ik met recht kan zeggen: 'mag het ietsje meer zijn?' Een half plakje kaas en niet langer twee ons teveel.

Ik dank mijn geweldige orthoptiste in het ziekenhuis die met veel humor en liefdevolle aandacht mij door het hele verhaal aan onderzoeken, oogmetingen en niet altijd leuke berichten heeft heen geleid.

Toch heb ik duidelijk een streepje voor nu: ik bezie de wereld straks écht door een andere bril.

Dagboek

Kijk, daar rent het kleine blonde meisje met een vangnetje in haar handen. Haar blonde lange krullen wapperen achter haar aan. Veel mensen zijn naast de moeder aan de rand van het grasveld komen staan, mee genietend van het plezier van het Katootje. En dan zien we hem allemaal: een bontgekleurde vlinder. Kato komt steeds dichterbij en dan begint iedereen spontaan te klappen als de vlinder in haar netje zit.

Trots laat Katootje de vlinder aan mama en de omstanders zien. Zachtjes lopen mama en Kato hand in hand het veldje op en laten de vlinder weer vrij, het zonlicht tegemoet. Het is een tafereeltje en een gevoel dat we ons allemaal kunnen herinneren of voorstellen.

Het verhaal staat symbool voor het leven zelf en voor het gezegde: pluk de dag. Zie elke dag als waardevol in je leven met de vlinder als symbool. Dagboek schrijven is eigenlijk het vangen van de vlinder of de voorbije dag, die door de uren heen gevuld en gerijpt is, klaar om geplukt te worden. Als een ware schat kan je alweer een dag aan je leven toevoegen en koesteren als een zelfbemachtigde schat, zoals Katootjes vlinder.

Vaak zijn we slechts omstanders, kijken we naar andere mensen die volgens ons veel interessantere dingen meemaken in vergelijking met onszelf, die hebben 's avonds pas wat te schrijven. Ongemerkt kijken we langs onszelf heen en vergeten onze innerlijke schatten te koesteren.

We hebben gevoelens, ideeën, ingevingen, plannen, meningen, talenten, wensen, dromen, werk te doen en zoveel meer als we even enkele ogenblikken de moeite nemen in onszelf op onszelf te letten. Te luisteren en op ons gemak rond te kijken tot....daar die vlinder voorbij komt en je er zelf met je netje achteraan gaat rennen.

De dingen die je doet op een dag vormen slechts het oppervlak van al deze uren, alles wat jij erbij denkt, voelt, geleerd en ervaren hebt maken het een dagboek en geen opsomming zoals in een zakelijk logboek.

Schrijven lucht op, geeft overzicht doordat je je gedachten op een rijtje zet, je krijgt nieuwe inzichten en ontdekt ongekende kanten van jezelf.

Veel mensen vertellen mij, het helemaal niet prettig te vinden alle vervelende en nare dingen van die dag nog eens door te moeten maken als ze opgeschreven worden. Eigenlijk ben je dan weer een logboek begonnen. Er zijn vele leuke manieren om tegen een dagboek aan te kijken:

ONE-LINE-A-DAY-DIARY
Je voorkomt dat je veel tijd kwijt bent of hele lange verhalen schrijft. Denk er eerst over na hoe je de dag in één zin kunt samenvatten en schrijf die op, eventueel aangevuld met nog wat nevenpunten. Je kunt ook de kookwekker op 10 minuten zetten, blijf schrijven ook als je niets weet te schrijven tot de wekker gaat. Het kan je verbazen als je het terug leest.

HAPPY BOOK
Bedenk minstens vijf punten waar je de afgelopen dag blij van geworden bent. Dit kan variëren van een taak op het werk tot het zonlicht op je gezicht of aandacht van je kat. Je ontdekt, dat er werkelijk geen dag voorbij gaat of er zijn leuke dingen gebeurt.
Ik kwam laatst uit het ziekenhuis met een minder leuk bericht en fietste in gedachten terug naar huis. Ondanks alles moest ik onderweg lachen: een kraai had een nog goed gevulde zak chips te pakken die op de stoep lag, at er heerlijk van, sleepte de zak in zijn snavel meters met zich mee en zat trots naast zijn buit.

SUCCES BOOK
Waar kan je de afgelopen dag trots op zijn? Een goed cijfer voor je studie? Het maken van iets creatiefs? Hoe je ondanks tegenslag je werk goed hebt afgerond? Is het je gelukt ondanks dat je ervan uitging het niet te durven? Terug denkend aan de dag geloof je het soms zelf niet hoeveel succesjes je geboekt hebt als je verder kijkt dan de vervelende dingen. Je gaat zo met een heel goed gevoel over jezelf, dat ook nog eens je zelfvetrouwen verhoogd, naar bed.

GEDACHTEN BOEK
Ideeën, plannetjes, wensen, dromen, leuke uitspraken die je hoort of leest of bijzondere ingevingen kunnen ook een uitgangspunt zijn.

NIETS MOET, ALLES MAG EN NOG CREATIEF OOK
Het is jouw boek, niemand leest het en je kan dus schrijven wat je wilt. Daarbij kan je tekenen, plaatjes plakken, treinkaartjes van je dagje shoppen in een andere stad, kassabonnetje van die geweldige rok of je siert je pagina met leuke stickertjes op. Alles mag zolang het jouw zelfexpressie is. Zo maak je werkelijk een uniek document, met een mooi woord een ego-document.

Op internet zijn leuke oefeningen en tips te vinden, google maar eens op dagboek schrijven, dagboek tips of schrijftips zoals http://hobby-en-overige.infonu.nl/diversen/11200-tips-bij-het-schrijven.html

Een leuk klein boekje vind je op:
http://www.actueleonderwerpen.nl/%28iplivzebxrdn1yvtmgnl4d45%29/index.aspx?boek_id=2821
Het komt bij sommigen kinderlijk over, maar ik kan het je aanbevelen, zo komt je wel weer in contact met jezelf.

Een heel handige dagboek boekenlegger met schrijftips kan je gratis aanvragen bij
http://www.shodo.nl/

Wil je meer lezen, oefeningen en achtergrond informatie? De drie boeken die bovenaan staan afgebeeld zijn voor mij heel inspirerend geweest. Soms wat zelfconrontatie, maar die leidt altijd tot heling. En onthoud: een dagboek is geduldig en oordeelt nooit.

Een dagboek kan ook heel humoristisch zijn, omdat je leert lachen om jezelf want: "always look at the bright site of life!" omdat er als je goed kijkt, altijd iets positief te ontdekken is. Jezelf toelachen en de liefdevolle glimlach die al schrijvend om je mond verschijnt is het toppunt van zelfacceptatie.

Fluistering

Niet wetend waarheen
mijn voetstappen kraken
Trillende takken tegen mijn been
mijn adem stokt als ze mij raken.

Indringende koude mist
ontneemt mij het zicht
steeds verder op de tast
ik heb mij in het pad vergist
van 't donkre bos zo dicht
ik leun verkleumd tegen een bast.

Het zwakke schijnsel van de maan
verlicht mijn weg en dan
fluisterende stemmen overal
ik ben bang, vertellen hoe te gaan
alsof ik niet anders kan
geristel, een haas, ik val.

Nat geworden krabbel ik omhoog
en slaak een gil want ik kijk
recht in de ogen van het bosvrouwtje
ze pakt mijn handen en wrijft ze droog
angst valt hoorbaar van me af en gelijk
lopen we naar een oud gebouwtje.

Binnen een vuur van geurig hout
planken vol met kruidenbussen
ze schenkt me thee van eikenblad
ik dommel in niet langer koud

een eikenblad op mijn kussen
als ik wakker word, het is nog nat...

Dodenherdenking

Een dag plus twee minuten stilte van inkeer waarin je denkt aan een ieder die voor onze vrijheid gevochten heeft en daarbij is komen te overlijden. Een dag waarop je ook weer veel dichter bij het gemis van persoonlijke dierbaren komt. Een dag om hoog in ere te houden, omdat onze drukke levensstijl soms zelfs voor deze overdenkingen een agenda-plaats nodig heeft. In liefde voor hen die voor u en mij zijn gevallen.

Wat gaat er dan om in het hoofd van een onruststoker? Een persoon die de ingetogen en indrukwekkende herdenking op de Dam tijdens de twee minuten stilte ruw verstoord met gegil dat werkelijk door merg en been gaat? Wie is deze man, ooit geboren even onschuldig als al onze kinderen? Je kunt je afvragen of het maatschappelijk is, of iemand zich niet langer thuisvoelt in onze samenleving waarin toch voor ieder een plaatsje zou moeten zijn.

De paniekreactie en de gewonden die op zijn actie volgden zijn zeer te betreuren en kan ik slechts in gedachten sterkte en steun toewensen. Hulde voor de koningin die, na een aarzelend maar welverdiend ondersteunend applaus, weer terugkwam en de herdenking voortzette.

Het is te betreuren dat we, na de opluchting van een probleemloze koninginnedag, nu weer een massale angstervaring aan de vierde mei kunnen koppelen. De angst voor vallende dranghekken, het geluid dat mensen direct doet terugdenken aan 30 april 2009 toen daar een auto dwars doorheen reed.

Vandaag is het 5 mei, bevrijdingsdag, een dag met vele feesten en vieringen door het hele land heen. Een dag die ons helpt weer te leren lachen door onze samenbindende tranen heen. Met muziek als de door iedereen begrepen woordenloze communicatie van gevoelens. Vuurwerk en ballonnen die voor de vrede naar de hemel opstijgen.

Het is misschien een idee om dagelijks twee minuten stilte voor onszelf te betrachten, om dierbaren te gedenken en een momentje van rust te creëren in de drukte van alledag. Er wordt soms maatschappelijk zoveel van ons verwacht en sommigen onder ons hebben duidelijk moeite om daarmee om te gaan.

Laat de collectieve rust weer terugkeren, vier de vrijheid in alle opzichten en het zal voor ons allemaal een bevrijding zijn in de vele betekenissen van het woord.

Innerlijke criticus

Het mopperpotje in je achterhoofd. Hij is de veroorzaker van dat stemmetje dat je steeds in jezelf hoort: 'doe dat nu maar niet, dat lukt je toch niet', 'jij hebt daar niet genoeg kennis voor' of 'laat die leuke rok nu maar hangen, want je bent bent geen fotomodel'.

De innerlijke criticus is samengesteld uit alle conditioneringen tijdens de opvoeding, opmerkingen van leraren, kerkelijke voorschriften, wat je ziet op televisie of hoort van collega's.

Hij kan uitermate belemmerd zijn voor je groei, creativiteit en persoonlijke ontwikkeling. De stem genereert meer twijfel aan jezelf en je eigen kunnen dan de buitenwereld, want hij is er ook als je alleen bent en er niemand anders in de buurt is. Zelfkritiek is heel ondermijnend en kan ervoor zorgen, dat je dingen niet doet die je wel graag wilt, je een laag zelfbeeld hebt en altijd denkt dat anderen veel mooier, slimmer en succesvoller zijn.

Hij is degene die de hele dag tegen je praat, maar gewend als we zijn aan deze achtergrond muziek, horen we het vaak al niet meer bewust, maar handelen we er wel naar. We hebben meestal het idee dat andere mensen ons doen twijfelen of schuldig zijn aan het vervelende gevoel dat je hebt, maar veel vaker doen wij dit onszelf aan, door alles serieus te nemen wat hij zegt.

Niemand heeft zo'n impact op je als hij. Toch is zijn bedoeling uitermate positief: hij is er om je teleurstellingen te besparen, om te zorgen dat je ongeschonden door het leven gaat. Hij brengt het alleen vaak op een onhandige manier en is gek op het woord fout. Luister je eens goed naar hem en laat je de woorden nee, fout, niet en nooit achterwege, krijg je heel goede tips en argumenten.

De innerlijke criticus gaat niet weg, omdat hij een onderdeel is van jezelf. Je kan er wel vriendschap mee sluiten en zelf bepalen of je wat met zijn aanmerkingen kan of niet, want jij bent niet je innerlijke stem.

Draai zijn woorden naar het positieve en je krijgt bijvoorbeeld gouden verbeterpunten. 'Voel jezelf een fotomodel en onderstreep dat met die leuke rok', ontdek waarom jij iets niet zou kunnen en hoe je dat wel kan bereiken en als je ergens de kennis voor ontbreekt kan je die aanvullen. Benader je hem zo, krijg je heel nieuwe inzichten in jezelf die je steeds verder helpen en waar je dankbaar gebruik van kunt maken. Tenslotte kent niemand jou en jouw angsten zo goed als hij.

Het voordeel van achtergrond muziek is, dat je de radio ook uit kunt zetten.

Ontdek of je een voorstelling van je innerlijke criticus kunt maken en ga de dialoog met hem aan. Geef hem antwoord terug en neem de uitdagingen aan die eigenlijk in zijn woorden verborgen liggen. Zo word je nu je eigen beste vriend.

Opluchting

Nederland hield op Koninginnedag 2010 een beetje de adem in, met de onvoorstelbaar verdrietige gebeurtenis in Apeldoorn vorig jaar in het achterhoofd. Hoe warm, vertrouwd en gezellig de beelden op televisie ook waren, ergens was ik blij toen het voorbij was en Beatrix het dankwoord sprak: 'Zeeland heeft Koninginnedag weer teruggegeven'.

Ik slaakte ook ongemerkt een diepe zucht. Er was niets gebeurt, niemand heeft een onvertogen woord gezegd of een niet toelaatbare actie uitgevoerd. We proefden weer eventjes Nederland zoals het ook nog steeds kan zijn. Het heden is het verleden en het nu wat er in de toekomst kan zijn.

Ik had bij herhalingen in de journaals weer alle tijd om op andere dingen te letten. Zoals de stiletto-hakken van Mabel, de geweldige witzwarte jas van Máxima en de totaal verregende Willem-Alexander. De pret werd er zeker niet door gedrukt, want iedereen deed weer mee aan de Zeeuwse koekhapvariant het bolushappen. Groot respect dat daar elk jaar weer de moed voor opgebracht kan worden.

De meningen over Koninginnedag en de manier waarop het gevierd moet worden zijn verdeeld, maar één ding kunnen we er elk jaar weer uit leren: Nederland is zo gek nog niet. Het was ook vorig jaar in Apeldoorn, zoals bij veel schrikbarende acties, slechts één individu met een onbegrijpelijke solo-actie, niet een heel land.

Je kunt tegen de monarchie zijn en voor een republiek of de koning(in) slechts een cerimoniële taak toebedelen, maar één ding is zeker: het respect, de gewoontes, de sociale omgang met mensen, de familieband, de hechtheid, hun manier van optreden naar buiten toe en hun warme menselijke aanwezigheid zodra er iets met mensen in het land gebeurt vormen tesamen een geweldig voorbeeld van hoe samenleven en samenzijn ook kan.