Fluistering

Niet wetend waarheen
mijn voetstappen kraken
Trillende takken tegen mijn been
mijn adem stokt als ze mij raken.

Indringende koude mist
ontneemt mij het zicht
steeds verder op de tast
ik heb mij in het pad vergist
van 't donkre bos zo dicht
ik leun verkleumd tegen een bast.

Het zwakke schijnsel van de maan
verlicht mijn weg en dan
fluisterende stemmen overal
ik ben bang, vertellen hoe te gaan
alsof ik niet anders kan
geristel, een haas, ik val.

Nat geworden krabbel ik omhoog
en slaak een gil want ik kijk
recht in de ogen van het bosvrouwtje
ze pakt mijn handen en wrijft ze droog
angst valt hoorbaar van me af en gelijk
lopen we naar een oud gebouwtje.

Binnen een vuur van geurig hout
planken vol met kruidenbussen
ze schenkt me thee van eikenblad
ik dommel in niet langer koud

een eikenblad op mijn kussen
als ik wakker word, het is nog nat...