Helder Zien

Diep van binnen wist ik dat er iets moest veranderen om erger te voorkomen, maar het was alsof een onzichtbare hand mij in de situatie gevangen hield. Angstige voorgevoelens hielden dat een tijdlang in stand, uiteindelijk putte ik moed uit diezelfde angst en doorbrak de weerstand, op naar het ziekenhuis.

25 mei 2010

Het ziekenhuis heb ik intussen tevaak van dichtbij bekeken. Nare onderzoeken en indringende gesprekken verder blijkt er met mij weinig ergs aan de hand, alleen mijn ogen blijven zorgen baren.
Mijn oogspieren worden steeds slapper, waardoor ik alles dubbel zie. Een operatie kan nog één keer worden uitgesteld m.b.v. een nieuwe bril met absurd hoge prisma glazen. Dat geeft ook weer een prachtig perspectief: tijd voor een nieuwe bril.

Focussen is echt een modewoord aan het worden: focus op je doel, bepaal je commitment, focus je op één ding. Op zich gaat mijzelf dit best goed af, mijn ogen zijn daar echter mee gestopt: zij focussen niet meer. Maken niet langer van twee plaatjes één, waardoor ik alles twee en als ik te moe word, bijna drie keer zie.

Klinkt erg, maar ook dat went na jaren. Intussen weet ik welk plaatje realiteit is en welk beeld niet bestaat. Het is zo beschouwd, alsof mijn ogen wijsbegeerte beoefenen want wat is de waarheid? Is het echt wat ik zie?

Ik heb denkend leren kijken: ik weet waar ik naar moet kijken maar zie het niet, ik zie de woorden in mijn boek meestal niet, maar ik herken verstandelijk de tekentjes. Eigenlijk een mechaniek dat uitblinkt in genialiteit. Het lichaam is in staat hetzelfde te doen maar op een andere manier.

DIPLOPIE
is wat mij mankeert. Het officiële woord voor dubbelzien. In stukjes opgedeeld buitengewoon toepasselijk: dip-lopie. Mijn ogen zitten in een flinke dip, die nemen dus eigenlijk een lopie met mij. Waar ik vervolgens niet raar van opkijk, want alles aan mij is soms even eigenwijs als ikzelf.

Nu maar hopen dat ik binnenkort met een echte Ray Ban wayfarer bril als ware rock and roller door het leven kan en ik met recht kan zeggen: 'mag het ietsje meer zijn?' Een half plakje kaas en niet langer twee ons teveel.

Ik dank mijn geweldige orthoptiste in het ziekenhuis die met veel humor en liefdevolle aandacht mij door het hele verhaal aan onderzoeken, oogmetingen en niet altijd leuke berichten heeft heen geleid.

Toch heb ik duidelijk een streepje voor nu: ik bezie de wereld straks écht door een andere bril.