Nederland hield op Koninginnedag 2010 een beetje de adem in, met de onvoorstelbaar verdrietige gebeurtenis in Apeldoorn vorig jaar in het achterhoofd. Hoe warm, vertrouwd en gezellig de beelden op televisie ook waren, ergens was ik blij toen het voorbij was en Beatrix het dankwoord sprak: 'Zeeland heeft Koninginnedag weer teruggegeven'.
Ik slaakte ook ongemerkt een diepe zucht. Er was niets gebeurt, niemand heeft een onvertogen woord gezegd of een niet toelaatbare actie uitgevoerd. We proefden weer eventjes Nederland zoals het ook nog steeds kan zijn. Het heden is het verleden en het nu wat er in de toekomst kan zijn.
Ik had bij herhalingen in de journaals weer alle tijd om op andere dingen te letten. Zoals de stiletto-hakken van Mabel, de geweldige witzwarte jas van Máxima en de totaal verregende Willem-Alexander. De pret werd er zeker niet door gedrukt, want iedereen deed weer mee aan de Zeeuwse koekhapvariant het bolushappen. Groot respect dat daar elk jaar weer de moed voor opgebracht kan worden.
De meningen over Koninginnedag en de manier waarop het gevierd moet worden zijn verdeeld, maar één ding kunnen we er elk jaar weer uit leren: Nederland is zo gek nog niet. Het was ook vorig jaar in Apeldoorn, zoals bij veel schrikbarende acties, slechts één individu met een onbegrijpelijke solo-actie, niet een heel land.
Je kunt tegen de monarchie zijn en voor een republiek of de koning(in) slechts een cerimoniële taak toebedelen, maar één ding is zeker: het respect, de gewoontes, de sociale omgang met mensen, de familieband, de hechtheid, hun manier van optreden naar buiten toe en hun warme menselijke aanwezigheid zodra er iets met mensen in het land gebeurt vormen tesamen een geweldig voorbeeld van hoe samenleven en samenzijn ook kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten