Zelfkennis

Opruimen werkt verslavend.
Vandaag als een wervelwind door mijn inloopboekenkast gegaan. Hoognodig, want de tijd dat de boeken alleen nog maar rechtop tussen boekensteunen stonden ligt ver achter mij. Intussen lagen er boeken achter de rijen, dubbeldik er bovenop en mocht ik ooit op het idee komen een boek ter hand te nemen, lagen er, hoe voorzichtig ik het ook pakte, gelijk een stuk of zes op mijn voeten.

Verzamelzucht, zo kan ik mijn boekenliefde wel omschrijven. Ik kan er een huis van bouwen, wat zeg ik, minstens twee verdiepingen. Er zat niets anders op, dat alle planken leeg te halen en boek voor boek aan een objectief oordeel te onderwerpen.

Ik weet nog precies wanneer ik waarom welk boek heb gekocht. Ook het gevoel dat een boek mij gaf: ontzag, nieuwsgierigheid, kennisvergaring, studeren, lui lezen of bevestiging.
Het opruimen gaf zoveel zelfkennis. Een boek dat ik eens dolenthousiast kocht, vroeg ik me vandaag vanaf wat ik er nu eigenlijk zo geweldig aan vond.

De boekenrij werd mijn ontwikkelingscurve want wat ben ik toch veranderd in de loop der tijd. Sommige boeken hebben me niets meer te vertellen omdat ik hun kennis eigen heb gemaakt, andere boeken spreken niet langer tegen mij omdat ik me niet met de inhoud kon vereenzelvigen, bepaalde boeken waren te gedateerd en, de rode draad, zijn de aloude boeken die gewoon weer op de planken staan, omdat ik ze zeker nog voor de dertigste keer zal lezen. Mijn lifeline.

Ik kan oeverloos genieten van de geur van drukinkt, het geknisper van de bladzijdes van een nieuw boek, hoe soepel het in de hand ligt en het ik-ben-bijna-jarig-gevoel omdat ik nog niet weet wat het boek mij gaat geven.
Er zijn boeken waar ik één mee geworden ben en er zijn boeken die zelf gedegradeerd zijn tot boekensteun.... maar boeken zorgen ervoor, dat ik dubbel leef.

De kast of liever gezegd mijn kleine kamertje zonder raam is zo weggelopen uit een modelwoning.
Zelfkennis zeker, loop langs de titels van iemands boekenkast en je leest een biografie, heel intiem eigenlijk dat mijn persoonlijke Zijn gevat is tussen twee Hello Kitty boekensteunen.

Het is nog helemaal ongewis, maar ik kan niet wachten om er achter te komen waarmee de opengevallen plaatsen op de planken in de komende tijd mee gevuld worden. Ik laat me door mezelf verrassen.