Tarot horoscoop

Ik kan ze niet serieus nemen, de horoscopen op basis van de planeten die je terugvindt in tv-gids en menig vrouwenblad. Ik weet uit betrouwbare bron hoe dat uit de duim gezogen wordt. Ik heb er zelfs eens erg om gelachen in gesprek met een man die voor een krant jarenlang de horoscopen bedacht heeft.

Vrijwel onmogelijk, dat bijv. 1.000.000 rammen allemaal hetzelfde gaan meemaken, waar blijft dan de invloed van je persoonlijke karakter en je eigen beïnvloeding op basis van je vrije wil?

Ik werk zelf nu al 28 jaar met tarotkaarten, die ik pas ben gaan inzetten voor anderen toen de stapel kaarten zich keer op keer bewezen had aan mij. Ik heb de kaarten op vele manieren getest, door bijv. te vragen naar de afloop van gebeurtenissen uit het verleden. Een uitkomst die vaststaat en waarop natuurlijk geen enkel ander antwoord mogelijk is.

Tarotkaarten geven sferen aan, uiterlijke omstandigheden en aspecten van je karakter, maar ook mogelijke obstakels en afloop van gebeurtenissen. Geen enkel orakel kan een totale persoonlijkheid of een hele levensloop in beeld brengen. Gefocust wordt op een belangrijk punt of wat er nu speelt. Dan behoud je ook ruimte voor de vrije wil, want uiteindelijk bepaal je altijd nog zelf, net als met andere vormen van advies, wat je met de kennis uit de kaarten doet. Het is geen wet van meden en perzen, maar een handreiking. Daarbij kan de tarot een klein kijkje vooruit geven: je kunt zien of je plan of de ingeslagen weg tot succes leidt of dat het beter is ermee te stoppen, hoe een relatie verder gaat verlopen of een algemene lijn der verwachting.

Anderhalf jaar geleden vroeg mijn werkgeefster of ik een wekelijkse tarothoroscoop wilde schrijven voor op de website die ook toegestuurd wordt aan geïnteresseerden die hiervoor hun emailadres geven. Daar heb ik lang over na moeten denken, over de algemeenheid zoals ik hier boven al schreef.
Afgaande op het gegeven dat de tarot een mogelijkheid of kan laat zien of bepaalde omstandigheden kwam ik tot de conclusie dat het moet kunnen. Wat de kaarten voor alle stieren aangeven is een aspect, hoe dit aspect tot uiting komt, wat ermee gebeurt, hoe het wordt beïnvloed etc. dat is geheel de invulling van de persoon zelf.

Daarom kunnen 78 precies dezelfde kaarten/afbeeldingen voor ieder individu puur persoonlijke uitkomsten geven. Alles is afhankelijk van de gekozen kaarten. De kaarten die je blind op dat moment kiest vertellen jouw verhaal. Ik heb eens geprobeerd uit te rekenen hoeveel combinatiemogelijkheden er zijn met 78 kaarten, elke rekenmachine geeft uiteindelijk error aan.

Nu, ruim anderhalf jaar later en vele weken verder kan ik, op basis van feedback, concluderen dat een tarotweekhoroscoop werkt. Het is veel duidelijker, meer to the point en staat echt middenin het dagelijkse leven dan de werking van verre planeten. Tarot is concreet en tastbaar, begrijpelijk voor iedereen.

Ik maak de tarothoroscopen met veel liefde in alle respect. Het is een deel van wie ik ben.

Verder is er in de tarot een alfabet te vinden, 26 kaarten die overeenkomen met letters. Met dit systeem maak ik naamverklaringen. Het kan persoonlijk zijn, bedrijfsnamen maar ook straatnamen. De uitkomsten zijn vaak verrassend en de inzichten die je ermee opdoet heel bruikbaar, bijv. om erachter te komen wie je werkelijk bent, of een bedrijfsnaam succes oplevert en te weten te komen in welke buurt je eventuele nieuwe huis staat.

De tarothoroscopen zijn gratis. Je kunt je abonneren op de website helderinzicht.com
Doe er je voordeel mee.

Onder Druk

Steeds het gevoel
dat er iemand naar mij kijkt
Steeds het gevoel
dat nergens uit blijkt
Steeds het gevoel
dat ik ergens iets vergeten ben
Steeds het gevoel
dat ik vaag herken

Ik ben vergeten
hoe je eruit ziet
Ik ben vergeten
wat je mij biedt
ik ben vergeten
hoe ik naar je verlang
Ik heb het geweten
maar Drukte maakte me bang.

Tot die ene dag
tot die ene lach
tot dan
tot ik kan
zeggen ik weet wie je bent
ik heb je altijd gekend
Ik ben wakker gekust
haar naam is Rust!

Ameland

Ik ben er in gedachten nog steeds. Een eiland dat tot de verbeelding spreekt en aanzet tot onderzoeken en mooie beelden, omdat de omgeving van zichzelf al poëtisch is.

Het is even geleden dat ik geblogd heb, maar het was een hectische tijd voor de vakantie met voorbereidingen en werk en na de vakantie overviel me de drukte van het dagelijkse leven nogal. Het contrast was groot, last van heimwee de andere kant op en nagenietend met het maken van een online fotoboek:

http://picasaweb.google.nl/christine.versluis/AmelandBlogAlbum2010?authkey=Gv1sRgCMCC3Lm43cLPrAE#

Er was zoveel moois te zien maar bovenal, ik heb de rust gezien. Ik herkende haar in grote velden vol gele bloemen, in de vele paarden, in de wind over het strand, in de zon tijdens een wandeling en bovenal ontdekte ik eindelijk weer eens de rust in mezelf.

Hele dagen genieten, bezichtigen, je ogen uitkijken naar zeehonden die hun ogen uitkeken naar ons. Veel fietsen, zonnen en helemaal niets hoeven. Een vakantie in optima forma.

Engel muziek

Stromende regen, als je goed luistert, door het geruis heen, hoor je engelen muziek maken. De rust en verkoeling die het geeft is een groot geschenk na een bloedhete dag met 33 graden.

Sjögrenpatiënten, misselijk van het zweten en niet in staat tot enig nuttig tijdverdrijf, zien hun tijd als zand door de vingers gaan in de zomer. Een seizoen van afwachting tot de warmte voorbij is, samen met de misselijkheid en de hoofdpijn.

Een regenbui geeft mij de behoefte er middenin te gaan staan, wat ik ook heb gedaan, zodat je de tranen van opluchting niet ziet.

Eindelijk weer vrij ademhalen. Ik laaf mij aan het vocht dat uit de hemel komt, alsof ik zo mijn lichamelijke tekort kan aanvullen. Ik kijk ernaar, drink het in, ruik de frisheid i.p.v. de bedomptje warmte. Alles spoelt schoon, ik ook.

Het zijn voor mij de kleine eilandjes van bijkomen, rust en eindelijk weer eens iets kunnen doen. Niet langer slechts toekijken hoe kostbare tijd ongebruikt voorbij gaat.

Ergens is er een god of onzichtbare kracht, die ervoor zorgt dat het leven op aarde hoe dan ook behouden blijft en niet verschroeid.

De zon is nodig, maar teveel zon kost reserve energie, laat je verbranden en overdaad schaadt ook hier.

De verrukkelijke onweers- en regenbui werkt letterlijk als aftersun op een zonverbrande aarde.

Tegen de lamp

Het hangt daar maar, op den duur zie je het niet meer, verwaarloos je het, terwijl het wel het licht op je pad is.
Ongemerkt en zo vanzelfsprekend druk je op een knopje en het donker wordt verdreven. Heel unheimisch wordt het pas, als dat niet gebeurt, dan zijn we een en al oor. Niet verwonderlijk, omdat je niets meer ziet.

Het is mij ook jaren ontgaan wat een belangrijke toevoegingen, sfeer makers en eyecatchers lampen kunnen zijn. Er hing iets aan het plafond waar een gloeilamp in bleef steken. Pas nu ik me erin verdiept heb, ging mij werkelijk een licht op en is het verschil in huis ongelooflijk. Zelfs de eettafel is zo mogelijk nog mooier geworden en komt veel beter uit.

Nieuwsgierig geworden? Klik op een foto en je ziet een grote afbeelding.

De eet- en leestafel is chique de friemel geworden, en wat een licht zonder dat het stoort, maar ruim voldoende om die stapels tijdschriften door te worstelen. De woonkamerlamp is, zoals je van mij kunt verwachten, de meest absurde die het Lichtpaleis in de verkoop had. Daar komt gelukkig nog een dimmer tussen, want het is licht genoeg om een hele wijk te verlichten.

Bewuste keuze met mijn ogen: zonder fel licht geen zicht. Ik kan nu eindelijk ook eens op de bank een boek lezen, dat hoeft dan niet meer persé aan de tafel met de 75 watt hobbylamp. Is niet altijd nodig, dus dan kan er gedimd worden voor sfeervol licht in de schaal met chips......

Ik hoop je te inspireren, doe bij mij een licht op, wees dankbaar als je het licht aan doet en kijk twee keer naar de lamp, loop er tegenaan, maak het helder en bedenk wat een lamp allemaal (voor jou) kan doen.

In licht en liefde,
Christine

Bijtende hotdog

Ik heb het druk met studies en werk, dus de meeste boodschappen voor de stad worden vaak opgespaard. Vrijdagmorgen trok ik er heerlijk op uit te beginnen bij de Multicopy om een lesboek losbladig te laten maken (past het tenminste in een multoband, zo handig), naar het Lichtpaleis om zwarte lampen te kiezen boven mijn nieuwe eettafel, vervolgens een leuk bloesje, kussentjes bij de Xenos en wat printerinkt.

Na al dit harde werken was het al ruim 13 uur geworden, dus lunchtijd. Het is niet goed voor me, ik weet het, maar de verleiding van een Hema hotdog met saus was te groot. Daarbij wel een verse jus d'orange om het geweten te sussen.

Ik neem genietend de ene hap na de andere, vooral die saus, verrukkelijk. Giet er de jus achteraan en oh wat kan een mens tevreden en voldaan zijn.

Netjes als ik ben, na het eten de mond afvegen aan het servetje. Bloed! En niet zo'n klein beetje...... Nog een keer met het servetje, weer bloed. Ik voel met mijn vinger langs mijn kin en neus, niets?!

Het enige dat ik zo vlug kan verzinnen is in razendsnelle looppas naar de make-up afdeling voor een spiegel. In eerste instantie zie ik niets, maar nog steeds rode strepen op mijn inmiddels tweede servetje. Vooruit dan maar, tijd voor de gekke bekken parade.

Ik trek mijn bovenlip tot over mijn neus, onderwerp de binnenkant aan een grondige inspectie, niets. Vervolgens vouw ik mijn onderlip zo goed als over mijn kin, terwijl ik intussen meerdere setjes ogen op me gericht voel. Ik kijk terug alsof het de normaalste zaak van de wereld is (met mijn onderlip nog steeds binnenstebuiten) en al gauw lopen de mensen door. Weer in de spiegel en ja hoor, een flinke snee aan de binnenkant van mijn onderlip.

Auw, dat bijt. Als een geschenk uit de hemel zie ik naast de nagellak een doos tissues staan. Omdat het bloed nog druppelt pak ik er heel haastig een paar uit alsof ik een kip aan het plukken ben. Zeker gaan de wenkbrauwen van de winkelmedewerkster omhoog en via haar achterhoofd weer bijna naar bedenen, maar ik weet nog iets van een grimasachtige glimlach naar voren te toveren (alsof ik op het punt sta te gaan hinniken).

Dag spiegel, daar ben ik weer. Ik merkte tijdens het eten wel dat het broodje absurd hard was, toch duidelijk het predicaat "bros en krokant" voorbij, maar vooruit het was zo lekker. Via de spiegel zie ik de precieze plek en duw er de prop tissues tegenaan.

Raar hoor.....dat iedereen op straat me aankeek toen in met een dikke volgepropte onderlip langs liep, waar de punten van de tissues langsheen naar buiten bungelden.....

"Dag buurvrouw" zei ik met een stalen gezicht toen onderin de flat op de lift stond te wachten. Eenmaal thuis voor de spiegel schrok ik me suf van mijzelf, wat zag dat eruit die lip! Voorzichtig haal ik de tissues eruit, het bloeden lijkt gestopt.
Het verwijderen van al dat papier blijkt niet zo snel en eenvoudig als ik dacht. De rest van de dag pulkte ik stukjes papier van mijn tong en lip of slikte het per ongeluk in.

Misschien neem ik volgende keer een hotdog zonder broodje, alhoewel die broodjes een functie hebben: een broodnodig hotdogcorset. Zonder hulpmiddel heeft de Hema hotdog geen rechte rug, maar valt slap naar beneden. Probeer daar dan maar eens een ladylike hapje van te nemen.

Winkelwagen

Ik schrik wakker van het muntje dat ruw in mijn schouder geschoven wordt. Brillo, de klantmevrouw, herkent mij vast aan mijn ingedeukte neus. Het is een echt familiebedrijf, want mijn zusje, Mandje, werkt hier ook. Rollend op vier poten gaat lopend de bochten door me goed af, snel maar niet meer zo wendbaar. Ik voel nog de meeste verwantschap met een trouwe viervoeter: braaf de baas volgend.

Mijn zusje wordt in handen gedragen en dat bevalt haar prima. Ik, stoere Kar, doe het zware werk. Oh daar gaan we weer, een flinke duw is het teken dat er gewerkt moet worden. Oef, een hardhandig neergezette zak tuinaarde doet me door mijn zwenkwielen zakken en klets, een niet zachtzinnige aanvaring met een collega. We groeten elkaar met een schouderzetje. Hij heeft weer de makkelijke karweitjes: leeg tot aan de koopjes bij de kassa.

Je zou eens moeten zien hoe de hoog opgestapelde pakken keukenrollen er van mij vandaan uitzien: het zijn mijn vijanden, mannen met verrekijkers die mij vanuit de schappen begluren, elke centimeter die ik voorbij rol. Niet te vergeten de toiletrollen, als dikke muizen met overgewicht kruipen ze door mijn spijlen.

Auw Brillo, wat een duw. Na een scherpe bocht zet ze me ruw stil, voor de tomaten nogal liefs. Mensen weten dat niet, maar tomaten zijn de grootste ondeugden die er bestaan. Hun kroontjes naar elkaar toe, want hieronder zitten hun onophoudelijke snel kwebbelende mondjes. Ze bekokstoven hun snode plannetjes om die rare snijbonen ernaast eens goed de schrik aan te jagen. Luister maar: 'Hé Tom, als jij er nou eens bovenop rolt…'

Meer hoor ik al niet meer, door naar de pasta's. Hier sta ik wekelijks lang te niksen. Ik moet straks zelf maar weer ingrijpen. Leuk, Mandje komt net langs, de lieverd, ze heeft geluk en draagt slechts een halfje wit en een pakje kauwgomballenthee. Daar is ze gek op. Ze kan eraan blijven ruiken, maar dan verliest ze haar concentratie. Haar hengseltjes vallen dan steeds om: ze vergeet rechtop te blijven staan.

De pasta's: wokkels, strikjes, penne, tortellini of wat? Mevrouw Brillo, ik noem haar zo vanwege haar dikke bril, kan nooit kiezen en zonder pasta gaan we gewoontegetrouw eerst langs koffie, brood, boter en wasmiddel. Terug naar de pasta. Ik geef mezelf een rukje en tik met mijn voorkant tegen het schap waar de strikjes staan. Het werkt ook vandaag weer, ze pakt een zak.

Oh nee, daar is Grizly weer! Zenuwachtig zie ik dat ik nog geen kattenvoer bij me heb. Dan moet ik die gemene rode goed verstopte kater nog onder ogen komen. Niemand anders maakt de dienst uit tussen de Whiskas, Tompoes, Tamptations en catmilk dan hij.

Ongelooflijk dat hij nog door geen enkele winkelmedewerker gezien is. Hij heeft het altijd op mij gemunt. Ik rol niet zo snel als andere collega's omdat ik een wiel heb dat een beetje vastgelopen is. Aaaaaaaahhh luister, je hoort hem al van een afstand: ssssssst ssssssssst grrrrrrrrrrrrrr blaast en gromt die kater. Zijn oplichtende groene ogen flitsen razendsnel van achter het droogvoer in mijn richting. Op het moment dat Brillo zich omdraait om batterijen voor haar ladyshave te pakken krijg ik er een: skriets, Grizly's scherpe nagels krassen over mijn zijkant, het kreng.

We zijn net over de helft en ik vervolg mijn rit richting de tijdschriften. Oh, de pijn in mijn rechter geblokkeerde voorwiel wordt steeds erger en dat in die hitte. Die scherpe bocht naar het volgende schap red ik nooit. Nog voor we op de helft zijn loop ik keihard vast en sta met een ruk doodstil. Mevrouw knalt tegen mijn handgreep aan en verliest door de klap haar bril, terwijl ze naar voren gebogen over me heen hangt.

Ik vergeet op slag mijn pijn door het hoge onmiskenbare gegiechel van de dametjes strikjes pasta. Ze stoten elkaar aan en roepen de meest beledigende dingen over mevrouw. 'Haar neus, nog groter dan die van het mopshondje van de maandagochtend mevrouw.' De dametjes gieren het uit want ja, ze kijken nu door de enorm vergrotende bril van mevrouw naar boven.

Gelukkig, mevrouw komt weer bij van haar buikpijn, pakt haar bril en hèhè wat een verademing, zij ziet mijn geblokkeerde wiel. Met een gemene maar verlossende ruk trekt Brillo er een dikke lange bananenschil uit. Oh wat lucht dat op. Na de tweede helft van de bocht is mij een beetje pauze gegund: Brillo is zóó besluiteloos. Alsof ze alle tijd van de wereld heeft worden de Margriet, Libelle, Flow, Vriendin en Weekend uitvoerig bestudeerd, om uiteindelijk alleen de TV-krant mee te nemen.

Bzzz bzzz, ook dat nog: vliegen! Zodra Brillo even niet kijkt wapper ik mijn neus heen en weer. Oh wat kietelt dat. Rijden Brillo, dan waaien ze weg. Snel punnik ik met mijn tassenhaak in mijn neus.

Gezien mijn volle buik denk ik dat we er bijna klaar mee zijn. Ik vraag me af waarom mevrouw toch elke week de moeite neemt een boodschappenlijstje te maken als ze altijd hetzelfde koopt.

Hatsjie! Zelfs niezen kan ik heel zachtjes, maar ik ben ook zo allergisch voor parfummetjes. Met kleine rukjes rijd ik stiekem een stuk achteruit. Brillo is een tuttebelletje als het gaat om wasverzachters. Elke fles wordt opengedraaid onder mijn neus, besnuffeld, bekeken, het etiket haarfijn uitgeplozen en de dop er weer op. Vervolgens komt Brillo gewoon weer met Pasion Flowers thuis.

Lopende band in zicht! Ik voel me een stuk lichter nu mijn buikinhoud richting de caissière hobbelt. Tuinaarde ligt zwaar op de maag.

Knal, ruw word ik terug in de rij geduwd, op schoot bij collega Wiel. 'Ha die Wiel, je ziet er goed uit.' 'Wheel, dat klinkt aantrekkelijker...' Wiel vindt zichzelf wel erg knap. 'Oh hi Kar', 'hoe was your ride?' vraagt Wiel met zijn neus in de lucht. 'Zoooooooo saai, na tien jaar kan ik Brillo's ritje wel dromen. Volgens mij is Brilletje verliefd op me, ze kiest mij elke keer. Let op mijn woorden, volgende week slaat ze me weer aan de tassenhaak.'

Schrijfpaleis

Boekbespreking

Er zijn zoveel leuke leerprojecten en studies te vinden, maar er is één studie-object dat je altijd bij de hand hebt: jezelf. Tijd nemen voor zelfevaluatie, zelfkennis opbouwen en zelfontdekking lijkt heel wat investering te kosten, maar niets is minder waar. Slecht 10-20 minuten creatief schrijven per dag aan de hand van dit enthousiaste, inspiratiegevende en humoristische boek is genoeg.

Bladerend is het een lust voor het oog gevuld met tekeningen en gedichtjes van de schrijfster. Begin met verzamelen: dikke ordner vol blanco vellen, kleurpotloden, tijdschriften om uit te scheuren, gezellige stickertjes en alles wat jij leukt vindt om je eigen levensboek mee op te vrolijken.

De eerste opdracht in het boek verraadt al duidelijk de vrije en spontane strekking van het boek: maak een gebruiksaanwijzing voor jezelf.

Helder Zien

Diep van binnen wist ik dat er iets moest veranderen om erger te voorkomen, maar het was alsof een onzichtbare hand mij in de situatie gevangen hield. Angstige voorgevoelens hielden dat een tijdlang in stand, uiteindelijk putte ik moed uit diezelfde angst en doorbrak de weerstand, op naar het ziekenhuis.

25 mei 2010

Het ziekenhuis heb ik intussen tevaak van dichtbij bekeken. Nare onderzoeken en indringende gesprekken verder blijkt er met mij weinig ergs aan de hand, alleen mijn ogen blijven zorgen baren.
Mijn oogspieren worden steeds slapper, waardoor ik alles dubbel zie. Een operatie kan nog één keer worden uitgesteld m.b.v. een nieuwe bril met absurd hoge prisma glazen. Dat geeft ook weer een prachtig perspectief: tijd voor een nieuwe bril.

Focussen is echt een modewoord aan het worden: focus op je doel, bepaal je commitment, focus je op één ding. Op zich gaat mijzelf dit best goed af, mijn ogen zijn daar echter mee gestopt: zij focussen niet meer. Maken niet langer van twee plaatjes één, waardoor ik alles twee en als ik te moe word, bijna drie keer zie.

Klinkt erg, maar ook dat went na jaren. Intussen weet ik welk plaatje realiteit is en welk beeld niet bestaat. Het is zo beschouwd, alsof mijn ogen wijsbegeerte beoefenen want wat is de waarheid? Is het echt wat ik zie?

Ik heb denkend leren kijken: ik weet waar ik naar moet kijken maar zie het niet, ik zie de woorden in mijn boek meestal niet, maar ik herken verstandelijk de tekentjes. Eigenlijk een mechaniek dat uitblinkt in genialiteit. Het lichaam is in staat hetzelfde te doen maar op een andere manier.

DIPLOPIE
is wat mij mankeert. Het officiële woord voor dubbelzien. In stukjes opgedeeld buitengewoon toepasselijk: dip-lopie. Mijn ogen zitten in een flinke dip, die nemen dus eigenlijk een lopie met mij. Waar ik vervolgens niet raar van opkijk, want alles aan mij is soms even eigenwijs als ikzelf.

Nu maar hopen dat ik binnenkort met een echte Ray Ban wayfarer bril als ware rock and roller door het leven kan en ik met recht kan zeggen: 'mag het ietsje meer zijn?' Een half plakje kaas en niet langer twee ons teveel.

Ik dank mijn geweldige orthoptiste in het ziekenhuis die met veel humor en liefdevolle aandacht mij door het hele verhaal aan onderzoeken, oogmetingen en niet altijd leuke berichten heeft heen geleid.

Toch heb ik duidelijk een streepje voor nu: ik bezie de wereld straks écht door een andere bril.

Dagboek

Kijk, daar rent het kleine blonde meisje met een vangnetje in haar handen. Haar blonde lange krullen wapperen achter haar aan. Veel mensen zijn naast de moeder aan de rand van het grasveld komen staan, mee genietend van het plezier van het Katootje. En dan zien we hem allemaal: een bontgekleurde vlinder. Kato komt steeds dichterbij en dan begint iedereen spontaan te klappen als de vlinder in haar netje zit.

Trots laat Katootje de vlinder aan mama en de omstanders zien. Zachtjes lopen mama en Kato hand in hand het veldje op en laten de vlinder weer vrij, het zonlicht tegemoet. Het is een tafereeltje en een gevoel dat we ons allemaal kunnen herinneren of voorstellen.

Het verhaal staat symbool voor het leven zelf en voor het gezegde: pluk de dag. Zie elke dag als waardevol in je leven met de vlinder als symbool. Dagboek schrijven is eigenlijk het vangen van de vlinder of de voorbije dag, die door de uren heen gevuld en gerijpt is, klaar om geplukt te worden. Als een ware schat kan je alweer een dag aan je leven toevoegen en koesteren als een zelfbemachtigde schat, zoals Katootjes vlinder.

Vaak zijn we slechts omstanders, kijken we naar andere mensen die volgens ons veel interessantere dingen meemaken in vergelijking met onszelf, die hebben 's avonds pas wat te schrijven. Ongemerkt kijken we langs onszelf heen en vergeten onze innerlijke schatten te koesteren.

We hebben gevoelens, ideeën, ingevingen, plannen, meningen, talenten, wensen, dromen, werk te doen en zoveel meer als we even enkele ogenblikken de moeite nemen in onszelf op onszelf te letten. Te luisteren en op ons gemak rond te kijken tot....daar die vlinder voorbij komt en je er zelf met je netje achteraan gaat rennen.

De dingen die je doet op een dag vormen slechts het oppervlak van al deze uren, alles wat jij erbij denkt, voelt, geleerd en ervaren hebt maken het een dagboek en geen opsomming zoals in een zakelijk logboek.

Schrijven lucht op, geeft overzicht doordat je je gedachten op een rijtje zet, je krijgt nieuwe inzichten en ontdekt ongekende kanten van jezelf.

Veel mensen vertellen mij, het helemaal niet prettig te vinden alle vervelende en nare dingen van die dag nog eens door te moeten maken als ze opgeschreven worden. Eigenlijk ben je dan weer een logboek begonnen. Er zijn vele leuke manieren om tegen een dagboek aan te kijken:

ONE-LINE-A-DAY-DIARY
Je voorkomt dat je veel tijd kwijt bent of hele lange verhalen schrijft. Denk er eerst over na hoe je de dag in één zin kunt samenvatten en schrijf die op, eventueel aangevuld met nog wat nevenpunten. Je kunt ook de kookwekker op 10 minuten zetten, blijf schrijven ook als je niets weet te schrijven tot de wekker gaat. Het kan je verbazen als je het terug leest.

HAPPY BOOK
Bedenk minstens vijf punten waar je de afgelopen dag blij van geworden bent. Dit kan variëren van een taak op het werk tot het zonlicht op je gezicht of aandacht van je kat. Je ontdekt, dat er werkelijk geen dag voorbij gaat of er zijn leuke dingen gebeurt.
Ik kwam laatst uit het ziekenhuis met een minder leuk bericht en fietste in gedachten terug naar huis. Ondanks alles moest ik onderweg lachen: een kraai had een nog goed gevulde zak chips te pakken die op de stoep lag, at er heerlijk van, sleepte de zak in zijn snavel meters met zich mee en zat trots naast zijn buit.

SUCCES BOOK
Waar kan je de afgelopen dag trots op zijn? Een goed cijfer voor je studie? Het maken van iets creatiefs? Hoe je ondanks tegenslag je werk goed hebt afgerond? Is het je gelukt ondanks dat je ervan uitging het niet te durven? Terug denkend aan de dag geloof je het soms zelf niet hoeveel succesjes je geboekt hebt als je verder kijkt dan de vervelende dingen. Je gaat zo met een heel goed gevoel over jezelf, dat ook nog eens je zelfvetrouwen verhoogd, naar bed.

GEDACHTEN BOEK
Ideeën, plannetjes, wensen, dromen, leuke uitspraken die je hoort of leest of bijzondere ingevingen kunnen ook een uitgangspunt zijn.

NIETS MOET, ALLES MAG EN NOG CREATIEF OOK
Het is jouw boek, niemand leest het en je kan dus schrijven wat je wilt. Daarbij kan je tekenen, plaatjes plakken, treinkaartjes van je dagje shoppen in een andere stad, kassabonnetje van die geweldige rok of je siert je pagina met leuke stickertjes op. Alles mag zolang het jouw zelfexpressie is. Zo maak je werkelijk een uniek document, met een mooi woord een ego-document.

Op internet zijn leuke oefeningen en tips te vinden, google maar eens op dagboek schrijven, dagboek tips of schrijftips zoals http://hobby-en-overige.infonu.nl/diversen/11200-tips-bij-het-schrijven.html

Een leuk klein boekje vind je op:
http://www.actueleonderwerpen.nl/%28iplivzebxrdn1yvtmgnl4d45%29/index.aspx?boek_id=2821
Het komt bij sommigen kinderlijk over, maar ik kan het je aanbevelen, zo komt je wel weer in contact met jezelf.

Een heel handige dagboek boekenlegger met schrijftips kan je gratis aanvragen bij
http://www.shodo.nl/

Wil je meer lezen, oefeningen en achtergrond informatie? De drie boeken die bovenaan staan afgebeeld zijn voor mij heel inspirerend geweest. Soms wat zelfconrontatie, maar die leidt altijd tot heling. En onthoud: een dagboek is geduldig en oordeelt nooit.

Een dagboek kan ook heel humoristisch zijn, omdat je leert lachen om jezelf want: "always look at the bright site of life!" omdat er als je goed kijkt, altijd iets positief te ontdekken is. Jezelf toelachen en de liefdevolle glimlach die al schrijvend om je mond verschijnt is het toppunt van zelfacceptatie.

Fluistering

Niet wetend waarheen
mijn voetstappen kraken
Trillende takken tegen mijn been
mijn adem stokt als ze mij raken.

Indringende koude mist
ontneemt mij het zicht
steeds verder op de tast
ik heb mij in het pad vergist
van 't donkre bos zo dicht
ik leun verkleumd tegen een bast.

Het zwakke schijnsel van de maan
verlicht mijn weg en dan
fluisterende stemmen overal
ik ben bang, vertellen hoe te gaan
alsof ik niet anders kan
geristel, een haas, ik val.

Nat geworden krabbel ik omhoog
en slaak een gil want ik kijk
recht in de ogen van het bosvrouwtje
ze pakt mijn handen en wrijft ze droog
angst valt hoorbaar van me af en gelijk
lopen we naar een oud gebouwtje.

Binnen een vuur van geurig hout
planken vol met kruidenbussen
ze schenkt me thee van eikenblad
ik dommel in niet langer koud

een eikenblad op mijn kussen
als ik wakker word, het is nog nat...

Dodenherdenking

Een dag plus twee minuten stilte van inkeer waarin je denkt aan een ieder die voor onze vrijheid gevochten heeft en daarbij is komen te overlijden. Een dag waarop je ook weer veel dichter bij het gemis van persoonlijke dierbaren komt. Een dag om hoog in ere te houden, omdat onze drukke levensstijl soms zelfs voor deze overdenkingen een agenda-plaats nodig heeft. In liefde voor hen die voor u en mij zijn gevallen.

Wat gaat er dan om in het hoofd van een onruststoker? Een persoon die de ingetogen en indrukwekkende herdenking op de Dam tijdens de twee minuten stilte ruw verstoord met gegil dat werkelijk door merg en been gaat? Wie is deze man, ooit geboren even onschuldig als al onze kinderen? Je kunt je afvragen of het maatschappelijk is, of iemand zich niet langer thuisvoelt in onze samenleving waarin toch voor ieder een plaatsje zou moeten zijn.

De paniekreactie en de gewonden die op zijn actie volgden zijn zeer te betreuren en kan ik slechts in gedachten sterkte en steun toewensen. Hulde voor de koningin die, na een aarzelend maar welverdiend ondersteunend applaus, weer terugkwam en de herdenking voortzette.

Het is te betreuren dat we, na de opluchting van een probleemloze koninginnedag, nu weer een massale angstervaring aan de vierde mei kunnen koppelen. De angst voor vallende dranghekken, het geluid dat mensen direct doet terugdenken aan 30 april 2009 toen daar een auto dwars doorheen reed.

Vandaag is het 5 mei, bevrijdingsdag, een dag met vele feesten en vieringen door het hele land heen. Een dag die ons helpt weer te leren lachen door onze samenbindende tranen heen. Met muziek als de door iedereen begrepen woordenloze communicatie van gevoelens. Vuurwerk en ballonnen die voor de vrede naar de hemel opstijgen.

Het is misschien een idee om dagelijks twee minuten stilte voor onszelf te betrachten, om dierbaren te gedenken en een momentje van rust te creëren in de drukte van alledag. Er wordt soms maatschappelijk zoveel van ons verwacht en sommigen onder ons hebben duidelijk moeite om daarmee om te gaan.

Laat de collectieve rust weer terugkeren, vier de vrijheid in alle opzichten en het zal voor ons allemaal een bevrijding zijn in de vele betekenissen van het woord.

Innerlijke criticus

Het mopperpotje in je achterhoofd. Hij is de veroorzaker van dat stemmetje dat je steeds in jezelf hoort: 'doe dat nu maar niet, dat lukt je toch niet', 'jij hebt daar niet genoeg kennis voor' of 'laat die leuke rok nu maar hangen, want je bent bent geen fotomodel'.

De innerlijke criticus is samengesteld uit alle conditioneringen tijdens de opvoeding, opmerkingen van leraren, kerkelijke voorschriften, wat je ziet op televisie of hoort van collega's.

Hij kan uitermate belemmerd zijn voor je groei, creativiteit en persoonlijke ontwikkeling. De stem genereert meer twijfel aan jezelf en je eigen kunnen dan de buitenwereld, want hij is er ook als je alleen bent en er niemand anders in de buurt is. Zelfkritiek is heel ondermijnend en kan ervoor zorgen, dat je dingen niet doet die je wel graag wilt, je een laag zelfbeeld hebt en altijd denkt dat anderen veel mooier, slimmer en succesvoller zijn.

Hij is degene die de hele dag tegen je praat, maar gewend als we zijn aan deze achtergrond muziek, horen we het vaak al niet meer bewust, maar handelen we er wel naar. We hebben meestal het idee dat andere mensen ons doen twijfelen of schuldig zijn aan het vervelende gevoel dat je hebt, maar veel vaker doen wij dit onszelf aan, door alles serieus te nemen wat hij zegt.

Niemand heeft zo'n impact op je als hij. Toch is zijn bedoeling uitermate positief: hij is er om je teleurstellingen te besparen, om te zorgen dat je ongeschonden door het leven gaat. Hij brengt het alleen vaak op een onhandige manier en is gek op het woord fout. Luister je eens goed naar hem en laat je de woorden nee, fout, niet en nooit achterwege, krijg je heel goede tips en argumenten.

De innerlijke criticus gaat niet weg, omdat hij een onderdeel is van jezelf. Je kan er wel vriendschap mee sluiten en zelf bepalen of je wat met zijn aanmerkingen kan of niet, want jij bent niet je innerlijke stem.

Draai zijn woorden naar het positieve en je krijgt bijvoorbeeld gouden verbeterpunten. 'Voel jezelf een fotomodel en onderstreep dat met die leuke rok', ontdek waarom jij iets niet zou kunnen en hoe je dat wel kan bereiken en als je ergens de kennis voor ontbreekt kan je die aanvullen. Benader je hem zo, krijg je heel nieuwe inzichten in jezelf die je steeds verder helpen en waar je dankbaar gebruik van kunt maken. Tenslotte kent niemand jou en jouw angsten zo goed als hij.

Het voordeel van achtergrond muziek is, dat je de radio ook uit kunt zetten.

Ontdek of je een voorstelling van je innerlijke criticus kunt maken en ga de dialoog met hem aan. Geef hem antwoord terug en neem de uitdagingen aan die eigenlijk in zijn woorden verborgen liggen. Zo word je nu je eigen beste vriend.

Opluchting

Nederland hield op Koninginnedag 2010 een beetje de adem in, met de onvoorstelbaar verdrietige gebeurtenis in Apeldoorn vorig jaar in het achterhoofd. Hoe warm, vertrouwd en gezellig de beelden op televisie ook waren, ergens was ik blij toen het voorbij was en Beatrix het dankwoord sprak: 'Zeeland heeft Koninginnedag weer teruggegeven'.

Ik slaakte ook ongemerkt een diepe zucht. Er was niets gebeurt, niemand heeft een onvertogen woord gezegd of een niet toelaatbare actie uitgevoerd. We proefden weer eventjes Nederland zoals het ook nog steeds kan zijn. Het heden is het verleden en het nu wat er in de toekomst kan zijn.

Ik had bij herhalingen in de journaals weer alle tijd om op andere dingen te letten. Zoals de stiletto-hakken van Mabel, de geweldige witzwarte jas van Máxima en de totaal verregende Willem-Alexander. De pret werd er zeker niet door gedrukt, want iedereen deed weer mee aan de Zeeuwse koekhapvariant het bolushappen. Groot respect dat daar elk jaar weer de moed voor opgebracht kan worden.

De meningen over Koninginnedag en de manier waarop het gevierd moet worden zijn verdeeld, maar één ding kunnen we er elk jaar weer uit leren: Nederland is zo gek nog niet. Het was ook vorig jaar in Apeldoorn, zoals bij veel schrikbarende acties, slechts één individu met een onbegrijpelijke solo-actie, niet een heel land.

Je kunt tegen de monarchie zijn en voor een republiek of de koning(in) slechts een cerimoniële taak toebedelen, maar één ding is zeker: het respect, de gewoontes, de sociale omgang met mensen, de familieband, de hechtheid, hun manier van optreden naar buiten toe en hun warme menselijke aanwezigheid zodra er iets met mensen in het land gebeurt vormen tesamen een geweldig voorbeeld van hoe samenleven en samenzijn ook kan.

Zelfkennis

Opruimen werkt verslavend.
Vandaag als een wervelwind door mijn inloopboekenkast gegaan. Hoognodig, want de tijd dat de boeken alleen nog maar rechtop tussen boekensteunen stonden ligt ver achter mij. Intussen lagen er boeken achter de rijen, dubbeldik er bovenop en mocht ik ooit op het idee komen een boek ter hand te nemen, lagen er, hoe voorzichtig ik het ook pakte, gelijk een stuk of zes op mijn voeten.

Verzamelzucht, zo kan ik mijn boekenliefde wel omschrijven. Ik kan er een huis van bouwen, wat zeg ik, minstens twee verdiepingen. Er zat niets anders op, dat alle planken leeg te halen en boek voor boek aan een objectief oordeel te onderwerpen.

Ik weet nog precies wanneer ik waarom welk boek heb gekocht. Ook het gevoel dat een boek mij gaf: ontzag, nieuwsgierigheid, kennisvergaring, studeren, lui lezen of bevestiging.
Het opruimen gaf zoveel zelfkennis. Een boek dat ik eens dolenthousiast kocht, vroeg ik me vandaag vanaf wat ik er nu eigenlijk zo geweldig aan vond.

De boekenrij werd mijn ontwikkelingscurve want wat ben ik toch veranderd in de loop der tijd. Sommige boeken hebben me niets meer te vertellen omdat ik hun kennis eigen heb gemaakt, andere boeken spreken niet langer tegen mij omdat ik me niet met de inhoud kon vereenzelvigen, bepaalde boeken waren te gedateerd en, de rode draad, zijn de aloude boeken die gewoon weer op de planken staan, omdat ik ze zeker nog voor de dertigste keer zal lezen. Mijn lifeline.

Ik kan oeverloos genieten van de geur van drukinkt, het geknisper van de bladzijdes van een nieuw boek, hoe soepel het in de hand ligt en het ik-ben-bijna-jarig-gevoel omdat ik nog niet weet wat het boek mij gaat geven.
Er zijn boeken waar ik één mee geworden ben en er zijn boeken die zelf gedegradeerd zijn tot boekensteun.... maar boeken zorgen ervoor, dat ik dubbel leef.

De kast of liever gezegd mijn kleine kamertje zonder raam is zo weggelopen uit een modelwoning.
Zelfkennis zeker, loop langs de titels van iemands boekenkast en je leest een biografie, heel intiem eigenlijk dat mijn persoonlijke Zijn gevat is tussen twee Hello Kitty boekensteunen.

Het is nog helemaal ongewis, maar ik kan niet wachten om er achter te komen waarmee de opengevallen plaatsen op de planken in de komende tijd mee gevuld worden. Ik laat me door mezelf verrassen.

Maan & schijn

Wat vraag je je af als je naar de maan kijkt?
Wat vraag je je af als alles anders lijkt?
Is het echt wat je ziet
of gaat alles door schijn teniet?

De wereld is gesluierd in blauw licht
bomen lijken mensen en mensen slechts schimmen
je denkt iets te horen, een deur slaat dicht
je schrikt en probeert je hartslag te dimmen.

Je voelt je plots zo alleen en nietig
als je met je ogen het heelal langs gaat.
Steeds dieper in jezelf voel je je verdrietig
Niets is meer belangrijk je stelt een daad
door uiterst secuur een wens te formuleren
en terwijl je deze naar de maan toe denkt
herinner je je al die andere keren
dat dromen uitkwamen omdat de maan schenkt.

Angst maakt plaats voor hoop en je glimlacht
je voelt je geliefd en geleid
alsof er ergens iemand op je wacht
een oplichtende ster haalt je terug in de tijd
Je loopt je huis binnen
om met dromen te beginnen.

Wat is tijd?

Tijd is een rariteit. Je kunt soms zoveel doen in korte tijd dat je het zelf niet geloofd. Overtuigd dat je bent van het feit, dat de batterij van je klok vast en zeker leeg begint te raken. Tijd gaat soms ook helemaal niet voorbij, hoe langer je naar de klok staart hoe stiller die blijft staan. Positief gezien heb je dan een zee van tijd. Er gaat ook praktisch gezien veel tijd op aan wachten: bij de kassa, op de trein, aan de telefoon waar "er nog 4 wachtenden voor u zijn" of bij het loket om je paspoort te verlengen.

Tijd is in het leven geroepen om alles in de buitenwereld ordentelijk te laten verlopen, agenda's te kunnen trekken, salaris op af te rekenen en te voorkomen dat 2 trams elkaar frontaal tegenkomen.

Er gaat ook tijd voorbij die onnodig ongebruikt uit je handen glipt: het "wachtkamergevoel". De situaties waarin je jezelf vrijwillig in de denkbeeldige wachtkamer zet en vaak ook nog anderen voor laat gaan. Je durft een confrontatie niet aan, je wacht op een reactie van iemand waar je verliefd op bent, je wilt schrijver worden maar je bent bang voor reacties van de buitenwereld of je blokkeert jezelf omdat je geen initiatief durft te nemen. Voor je het weet raak je in een impasse.

Het is een heerlijk gevoel om te beseffen, dat er ook een plaats is waar tijdloosheid werkelijk bestaat: in jezelf. Daar is geen klok, geen tijd. Je hebt dan pas echt een zee van tijd. Je merkt dat het duidelijkst als het gaat om herinneringen. Je bent in 0 seconden weer terug op je verjaardagsfeestje toen je 6 jaar werd, je voelt je weer even trots als toen je je diploma haalde of je ruikt de geur van de veldbloemen die je altijd voor je moeder plukte.

In onze hectische maatschappij waarin alles meer moet zijn is terugkeren in die tijdloosheid vaak de enige remedie om weer energie op te doen en tot rust te komen. We moet meer werken, meer presteren, meer materiële zaken verzamelen en aan meer verplichtingen voldoen.

Wat een troost om te weten dat de mooiste kado's van het leven gratis zijn. Ga eens opzoek naar die stilte plek in jezelf. Je komt daar tot veel meer ontdekkingen over wat je echt wilt, wie je bent, hoe je je leven het gelukkigst ervaart, maar ook oplossingen voor een gemis in je leven, een praktisch probleem of innerlijke blokkade.

"Dolce far niente", zalig niets doen is de grootste bron van inspiratie denkbaar. "Nietsdoen is des duivels oorkussen" is een heel bekend gezegde. Dat hoofdkussen laten we dan ook daar, want een duiveltje is altijd bezig onrust te stoken en heeft geen tijd om te nietsnutten. Wij zijn opzoek naar het tegendeel: rust wat je creëert juist door eventjes helemaal niets te doen en niets te moeten. Het geeft overzicht, inzicht in waar je mee bezig bent en het gevoel dat je leeft. Je hebt weer erg in de kleine schoonheden van het leven als je een wolk volgt of de kat aait.

Gun jezelf 10 minuten dagelijks plafond kijken en je zult verbaasd staan wat dat allemaal voor goede ideeën en wijsheden oplevert.
Laat ik er dan maar gelijk een ander gezegde tegenoverstellen: Het Niets is een beschermenengel.
Zij beschermt je tegen overbelasting, afdwalen van jezelf, overhaaste beslissingen, miskopen, jezelf negeren, andermans verantwoording op je nemen en niet durven geloven in je eigen talenten.

Je innerlijke twijfel ontstaat vaak op momenten dat op je ene schouder het innerlijke duiveltje zit dat je continue in de voor jou onjuiste verleidingen brengt ('koop toch die auto!) en op je andere schouder het engeltje dat het beste wil voor jou en jouw ontwikkeling ('Je creëert geldtekort'). Als je stil bent kan je ze bijna horen ruzie maken. Aan jou dan de eervolle taak een compromis te sluiten waarbij je innerlijke tevredenheid het grootst is.
Vanzelf komt dan de andere mogelijkheid die de tijd figuurlijk ook heeft: de tijd stil willen zetten.

Doe het maar, intussen draait de wereld gewoon door. Neem de tijd, beschouw de tijd, denk over de tijd, ga terug in de tijd, plan je tijd, vergeet de tijd maar bovenal weet dat de enige tijd die je echt bezit dit moment is.

Na het nietsdoen zeg je dan vol overgave: 'ik ben weer helemaal bij de tijd'.

Zon-depressie

Ieder mens is uniek, over een wonder gesproken. Precies dat maakt de mensheid zo mooi. Hoe je ook om je heen kijkt, mensen kijkt als je met mooi weer op een terrasje zit of rondkijkt op je werk, je treft nooit twee precies dezelfde mensen aan. Zelfs broers en zussen en tweelingen zijn verschillend, daarbij alleen nog op het uiterlijk gelet.

Karakters kunnen op veel punten overeenkomen, ook vrienden trekken elkaar aan door gelijke gewoontes of interesses, maar ergens blijven er altijd verschillen bestaan. Het is zelfs de reden dat we verliefd worden, omdat juist die verschillen de ander zo boeiend, interessant en inspirerend maken.

Vaak wordt het helaas als een verwijt gezegd: 'waarom moet jij altijd zo anders zijn?' We bedoelen dan te zeggen, dat iemand niet bij een groep past, anders is dan hoe jij het graag ziet. Maar we verdwalen zelf ook in de grijze massa zodra wij ons niet meer kunnen onderscheiden van die ander. Zou iemand niet anders zijn dan jij, is er geen verschil meer en verliest een mens de mooiste eigenschap die hij heeft: uniek of anders zijn. De grondslag voor aantrekkingskracht is er dan ook niet meer.

De uniciteit is wat mensen onderscheidt van ander leven, juist daarom is het vreemd dat we zo snel ook de meest persoonlijke voor- en afkeuren, smaken, zelfexpressie en andere zaken gaan veralgemeniseren. Opeens geldt voor elk uniek mens hetzelfde, en als je je daar niet in kunt vinden, val je buiten de boot.

De zomer komt er weer aan en ja, natuurlijk vindt iedereen dat leuk. Iedereen kijkt uit naar de zomerse perikelen, krijgt energie van de zon en is er geen mooier seizoen denkbaar. Hoe kunnen alle mensen die ieder voor zich een onderscheidende persoon zijn nu opeens wel allemaal exact dezelfde voorkeur hebben? Veel mensen houden niet van de zomer, durven er niet voor uit te komen en passen zich ten koste van zichzelf aan. Het zijn je medemensen die houden van het donker, de winter en de binnen-huiselijke sfeer. Die helemaal geen energie krijgen van de zon, integendeel, die voelen zich van alle energie ontdaan, alsof de energie verdampt door de oplopende temperaturen.

Persoonlijk hoor ik bij die groep, een groep mensen met een antipathie tegen de zomer en soms kan het zo erg zijn, dat een zomerdepressie volgt. De zon haalt mijn energie weg, geeft vochtblaasjes op mijn huid, genereert verdriet en onmacht bij het vooruitzicht weer vele weken niet normaal te kunnen functioneren, omdat het te warm is te doen wat ik gewoonlijk leuk vind om te doen. Daarbij de extraatjes als hyperventilatie, misselijkheid en duizeligheid.

Ik mis mijn avonden enorm, want die blijven veel te lang licht. Om acht uur 's avonds wil ik het donker hebben, zo gezellig, kaarsen aan en knus op de bank. Maar nee, de lange avonden geven de onrust waar ik niet van houd, drukte buiten, herrie tot laat en vooral de barbecue, de geur alleen al.

Het heeft lang geduurd voordat ik het überhaupt durfde uit te spreken want het is toch wel heel raar dat ik niet van de zomer houd. Intussen ben ik er door veel contacten met andere mensen wel achter gekomen, dat het helemaal niet zo gek is, dat er zo'n beetje evenveel mensen zijn die niet van de zomer houden als mensen die niet van de winter houden.

Ik heb altijd het gevoel gehad er in de zomer niet bij te horen, als iedereen in de zon ging zitten, zat ik alleen in de schaduw. Het gevoel dat ik opeens van alles moest waar ik me heel vervelend bij voelde. 'Je blijft toch niet binnen zitten met dit mooie weer?!' Ja ik wel, omdat ik me daar het lekkerst voel. Ik hoef niet zo nodig van alles te gaan doen wat ik anders ook niet doe.

Mensen met een zomerdepressie zijn de weerberichtkijkers: elke dag dagtemperaturen opzoeken, plannen wanneer wat moet gebeuren voor het te heet wordt, kwaad en volkomen opstandig worden als er weer een dag voorbij is die onproductief geweest is en dan tot overmaat van ramp niet kunnen slapen.

De zomer is geweldig, maar niet voor mensen die het syndroom van Sjögren hebben of een zonneallergie, geef die de ijsklontjes maar. Mensen met een winterdepressie kunnen baat hebben bij lichttherapie, maar bij mensen met een zomerdepressie kan het licht niet uit.

Mensen zijn uniek, mogen dat ook zijn en ik ben al jaren heel trots op wie ik ben, ook al heb ik liever de winterkachel dan de zomerzon. Gelukkig blijft er in het leven nog zoveel geweldigs over dat niet seizoensgebonden is.
We hebben allemaal de zon nodig voor onze weerstand en vitamine D, maar dat ontvangen we ook als er een wolk voor zit. De zonnekracht is er altijd, ook middenin de winter. Laat mij dan maar het meisje van de maan zijn, van de nacht en de stilte. Rust.

Geniet van de zomer, doe ik ook op mijn manier en wat onze voor- en afkeuren ook zijn, ik lach toch wel als jij gelukkig bent.

Handleesparty

Ik heb mijn hand laten lezen, alhoewel ik er heel sceptisch tegenover sta. Toch kreeg ik nerveuze kriebels in mijn buik van de spanning voor, ja waarvoor eigenlijk? Wat verwachtte ik eigenlijk? Mijn hand werd door de lezeres werkelijk liefdevol gepakt, maar dan, het voor mijn gevoel eindeloze mysterieuze staren naar mijn palm, waardoor er bij mij ook een soort van bewustzijnsvernauwing plaatsvond, mijn hele zijn bestond alleen nog uit hand.

'Ja, het is mij wel duidelijk', zei de vrouw langzaam en zwoel. Ik was gelijk terug uit mijn trance en op de toppen van mijn zenuwen.
In één klap was de kermissfeer weg toen zij plots zakelijk en in telegramstijl opsomde waar ik rekening mee kon houden. 'Je hoofdlijn staat volkomen op zichzelf, dus je bent niet sociaal, maar wel enorm verbaal ontwikkeld en communicatief.' Ze keek me strak aan terwijl ik in stilte toegaf, dat ze een punt had.

'Let u goed op de wijsheid van uw lotslijn.' Terwijl ze dit zei, prikte ze keer op keer scherp met haar wijsvinger in mijn palm, ik voel het nog. 'Uw levenslijn wijst op een lang en gezond leven, maar voor u hier enthousiast over wordt, dat heeft u ook wel hard nodig aangezien uw lotslijn aan het einde twee vertakkingen heeft.' Ze zweeg, alsof ze wel genoeg gezegd had, juist nu het echt interessant begon te worden.

Met grote vragende ogen keek ik haar aan. 'Mevrouw u moet goed beseffen dat u eigenlijk nooit lang bij een doel kan blijven, u verandert keer op keer van richting en interesses.' Ze zei het op zo'n manier alsof ik een standje kreeg. 'Is dat een probleem', vraag ik voorzichtig. 'Nee, u leeft alleen teveel in uw hoofd, u bent een einzelgänger.' Het laatste woord sprak ze uit alsof ze net in een citroen gebeten had.

Enigszins van mijn stuk gebracht, omdat zij toch geen persoonlijk oordeel hoort te geven over de te lezen handen, vraag ik brutaal: 'dat klinkt uit uw mond heel ernstig, moet ik me nu zorgen maken?' Als door een wesp gestoken worden haar ogen groot als schoteltjes en ze priemt weer met haar wijsvinger richting mijn hand. 'Meer informatie komt er voor u niet van boven naar beneden', zegt ze sloom, alsof ze inderdaad uit een andere dimensie komt. Mijn scepcis zwelt weer aan als ik antwoord: 'gelukkig maar, dan blijft het plafond tenminste ook op z'n plaats.'

Terwijl een kamer vol meiden rollen van het lachen rolt de lezeres met haar ogen. Verstoord kijkt ze me aan, draait zich om en pakt de hand van mijn buurvrouw op de bank. Het hele spel begint weer van voren af aan en ik moet zeggen, ik ga denk ik ook maar die mysterieuze blik oefenen, het maakt indruk kan ik je vertellen.

Ben ik wijzer naar huis gegaan dan na een parfum- of tupperwearparty? Jawel, het is leuk te weten dat iedereen lang leeft, dan kunnen we nog vaker party's organiseren. Daarbij doet iedereen meerdere dingen en als groep blijken we fantastisch (werd heel dramatisch uitgesproken) bijelkaar te passen. Mooie wetenschap, volgende keer een sieradenparty? Kunnen we vriendschapsringen uitkiezen.

De kunst is, om een en hetzelfde verhaaltje tautologisch te benaderen en bepaalde woorden te keren naar hun tegendeel. Mijn bankbuurvrouw was geen einzelgänger maar zeer sociaal, goede teamplayer en uiterlijk gericht.

Is je leven en je lot werkelijk uit je handen te lezen? Dan krijgt de uitdrukking "je hebt je leven in eigen hand" toch een heel andere betekenis. Je bent even de weg kwijt in je leven? Niet erg, sla je hand-boek open op de juiste lijn.
Een rustgevende gedachte dat zelfs de moeilijkste mensen toch met een gebruiksaanwijzing geboren worden. De psychologie kan hier voordeel uit halen.

Dames, geniet van je party's, het was verder echt heel erg leuk en de lezeres speelde haar rol voortreffelijk, inclusief gipsy kleding en vele rinkelende armbanden.
En toch, ik voel me nu pas echt bij-de-hand.

Op een briefje

Ik zal het je op een briefje geven
geschreven in sierlijke kapitalen
hoe ik tranen van geluk huil
schrijven dat ik nu pas echt ga leven
hoge bergen en niet langer door dalen
nu ik onvrijheid tegen vrijheid ruil.

Ik schrijf het op een kassabon,
stukje oud karton of keukenrol
op de achterkant van de krant
en toen ik nog niet schrijven kon
voelde en dacht ik beelden vol
inkt op de palm van mijn hand.

Post-its, schriften en kladjes
op het treinkaartje naar Goes
en in de kantlijn van de gids
verhalen over ditjes en datjes
onleesbaar op een oude platenhoes
het is evenveel kunst als kitsch.

Ik sprankel als ik fantaseer en schrijf
dan voel ik het leven in mij stromen
openstaan voor die ene zin
alsof ik met woorden de liefde bedrijf
onbekende verhalen die uit mij komen
ik sta nog maar aan mijn begin.

De pen is mijn levenslijn
zodra ik het koele slanke plastic
in de vingers heb
ben ik van de wereld in mijn zijn
waar alles kan, mag en krijg ik een kick
alsof ik op een innerlijke televisie zap.

Spiritueel zijn

Vaak vragen mensen mij, hoe je spiritueel kunt zijn, alsof het een bezigheid is, zoals een studie, waar je bewust tijd voor vrij moet maken. Want ja, tarotkaarten leggen, pendelen of gidscontact is toch iets dat je jezelf aan moet leren. Zeker, maar dat geldt voor alle hulpmiddelen, met de nadruk op hulp. Het leuke is, iedereen kan het leren. Het zijn manieren om soms makkelijker in contact te komen met je ware zelf en de diepere zin, maar geen noodzaak.

Niet een enkeling met een gave, maar iedereen is spiritueel. Als je onder de oppervlakte kunt kijken van het dagelijks bestaan, van je werk of de wereld om je heen ga je anders zien, en dat is spiritualiteit. Door dingen anders te bekijken krijg je heel nieuwe inzichten, raak je geïnspireerd door het leven zelf.

Onderlinge verbanden worden zichtbaar, je komt in flow met jezelf en met wat je doet en tijd lijkt geen rol meer te spelen.
Er kunnen wonderlijke dingen gebeuren, omdat je overal de zin van begrijpt. Zelfs afwassen kan een spirituele ervaring zijn. Jij vindt het belangrijk om een gezellig en schoon huis te hebben, dat is dan jouw zin van afwassen, dat een onderdeel uitmaakt van dit grotere geheel: jezelf kunnen zijn en je thuisvoelen.

Er zijn niet een paar mensen die gaves hebben die jij niet hebt, er zijn een paar mensen die blindelings op hun gevoel en intuïtie durven te vertrouwen. Elk mens heeft alles bij zijn of haar geboorte meegekregen, alle gaves, elke vorm van energie en verschillende manieren van zien. Bedenk je daarbij dat je op veel meer dingen in je leven invloed kan uitoefenen dan je nu wellicht zou denken, dan ga je geloven in jezelf en je mogelijkheden. En dat is magie.

Invalshoek

Ik doe een inval
in een onbekende hoek
van mijn gedachten.

Jas aan de kapstok
en ik trek mijn schoenen uit
in de gedachtengang.

Klaterende stroom
spetterend word ik omringd
stortvloed van woorden.

Mooie volzinnen
hebben geen woorden nodig
lees maar in ogen.

Wie ben ik?

Ik huil warme tranen om grote mensen zorgen, maar langzaam veranderen deze tranen in een rustgevende, zacht ruisende waterval, diep in een bos. Ik vergeet mijn verdriet en kom al lopend op een grote open plek omringd door een veld vol bloemen met ongelooflijke kleuren die als een zomerweide aan me voorbij trekt. De zon tekent een prachtige regenboog in het water, het rood-geel-oranje-paars sprankelt me tegemoet als vuurwerk en opslag ontstaat diep in mij een geluksgevoel.

Aan het eind van de boog loopt een klein blond meisje bloemetjes te plukken. Ze krijgt mij in de gaten, loopt naar me toe en zegt: ‘Hoi, ik ben Lieke, wie ben jij?’ Ik pak haar uitgestoken handje beet en antwoord: ‘Ik ben Lola, wat is het hier mooi’. ‘Je bent toch niet vergeten dat in dromen alles kan?’ vraagt Lieke vol ongeloof. ‘Nee’ zeg ik, ‘maar volwassenen vergeten vaak te dromen’. Met een brede lach geeft ze mij de grote bos sterk zoet geurende veldbloemen. Droom?! Ik voel de koelte van de bloemen en de prikkelende geur van lavendel dringt sterk in mijn neus, als in trance neem ik de reuk in mij op. Genietend sluit ik even mijn ogen.

‘Kijk wat ik kan’, zegt Lieke. Ze maakt een dansje zo licht als een veertje terwijl ze met een soepele hand beweging een wolk uit de lucht pakt. ‘Ga je mee Lola?’ ‘We gaan we bootje varen, stap maar op.’ Plots ben ik omringd met zachte dons waarin duizenden sterretjes twinkelen. Ben ik niet langer volwassen of zijn wij één en dezelfde persoon? vraag ik me af. Het lijkt niet langer van belang te zijn.

Lieke pakt mijn hand en we springen op de wolk. Ik zak diep weg in zacht pluche. Van een klein stukje wolk, dat ik met een streling van mijn vinger roze kleur, maak ik twee heerlijke suikerspinnen. Al snoepend stijgen we op en al gauw wordt het bos een klein stipje met meer kleuren groen dan ik ooit gezien heb. Volkomen één en stilzwijgend kijken we onze ogen uit. Mensen lijken op barbiepoppen, huizen op legosteentjes en we lachen tranen van plezier telkens als we tegen een andere wolk opbotsen, boem en baf en door zelf mee te bewegen tollen we op onze wolk in het rond.
‘Dag maan’ zegt Lieke.
Ergens, in een andere wereld, meende ik te weten dat het andere tranen waren… of misschien was dát mijn fantasie.

‘Kijk Lieke, ik kan het ook!’ roep ik verrukt. Alsof ik nooit anders gedaan heb vang ik met mijn handen een vallende ster die warm nagloeit. Na een poosje zegt Lieke: ‘Houd je van glijbanen?’ ‘Ja’ zeg ik, ‘hoe wilder hoe beter’! Lieke maakt een sierlijke handbeweging en vanuit het niets is er een enorme regenboog vanaf de wolk diep naar beneden. Eventjes wil ik nog niet van de zachte wolk af, het is heerlijk om zo van alles weg te zweven. Lieke pakt mijn hand en ik stap achter haar de glijbaan op en roetsj daar gaan we zigzaggend snel en schaterend naar beneden waar we met een zachte plof een beetje pijnlijk op het gras landen. Onze voeten zakken direct weg in het koele golvende water van het meertje. Hoog in de lucht staat de tijd heerlijk stil. Ik vraag me af of er ooit tijd geweest is en waarom tijd alleen in de grote mensen wereld belangrijk is. Intussen doen we een wedstrijdje: wie het hoogst met water kan plonsen en nu lopen er andere druppels over mijn gezicht.
Ik merk dat Lieke al een tijdje naar me kijkt en dan zegt ze met grote vragende ogen: ‘Je moet weg hé?’ Alles komt in mezelf in opstand, want ik wil nog helemaal niet weg. ‘Ja strakjes ga ik naar huis’, het is alsof iemand anders dat zegt.

En nog steeds houd ik de bloemetjes vast…terwijl de vaas die ik in de gootsteen onder de kraan heb gezet al tijden overloopt. Het gespetter? Schsss schssss het water waar het lamplicht doorheen schijnt is dat mijn waterval? Maar wie is Lieke dan? Ik ruik nog steeds haar frisse blonde haar en wiens bloemen heb ik eigenlijk beet? Hoe kunnen mijn handen zo kleven als ik geen suikerspinnen gemaakt heb?

Ik zweef nog steeds en betrap me erop, dat ik een wolk na kijk zo ver als ik kan en ik weet het zeker, ik zie het met mijn eigen ogen door mijn keukenraam heen: blonde krullen die achter een schattig meisje aan wapperen die staande op een wolk met twee handjes naar mij zwaait. Het blijkt opeens een weten te zijn: ik kan haar weer ontmoeten, op elk moment dat ik wil, als ik maar durf te dromen. Of zwaai ik nu een deel van mijzelf uit?

De tussenfase vol verwarring, ongeloof en numineuze ervaringen maakt zich van mij meester, het kost me de grootste moeite om van de ene in de andere wereld over te gaan. Sterker nog, iets in mij weigert te geloven dát het twee verschillende werelden zijn, we zijn alleen vergeten hoe deze werelden in onszelf te verenigen.

Ik schrik me een ongeluk, ik heb geen gevoel meer in mijn hand en het duurt even voor ik besef, dat mijn hand de hele tijd in het koude water van de vaas hangt. Ik zet de kraan uit, schik de bloemen en zet de vaas midden op de tafel. Ik hoor, ik zie, ik voel, nee dat kan niet maar toch, alles wat ik ervaar is toch werkelijkheid? Kleine felle twinkelingen, een briesje en zacht fluisteren: Lieke heeft haar plaats ingenomen op een grote lelie waarop ze heerlijk schommelt en met haar benen zwiert. Het stuifmeel wappert op en verandert in ontelbare twinkelende gouden zonnetjes die als confetti naar beneden vallen. ‘Hoi mijn kind’, zeg ik, ‘weet je dat wij eigenlijk Lolieka heten?’